مقایسه تجربی Entity Framework و NHibernate

اگر پست های اخیر این وبلاگ را خوانده باشید نباید با Entity Framework و NHibernate نا آشنا باشید. هر دو راه حلی برای دستیابی به داده ها در دات نت فریم ورک ارائه می کنند. Entity Framework محصول مایکروسافت است و NHibernate محصول جامعه اوپن سورس. من از هر دو در پروژه های واقعی استفاده کرده ام و در مورد هر دو نتیجه رضایت بخش بوده است. در این مطلب نتیجه یک مقایسه تجربی را میان Entity Framework و NHibernate خواهید خواند که امیدوارم شما را در انتخاب هر کدام از آن ها کمک کند.

نگاشت کلاس ها

در NHibernate برای انجام عمل Mapping کلاس ها، (با صرف نظر از کتابخانه های کمکی) به ازای هر کلاس باید یک فایل نگاشت XML و برای تنظیم آن نیز یک فایل XML نوشته شود. زمانی که یک دیتابیس داریم و می خواهیم کلاس های مدل خود را بسازیم NHibernate ابزاری برای این کار ندارد (با صرف نظر از ابزارهای کمکی) و باید نگاشت را به صورت دستی انجام داد. اما با استفاده از کتابخانه های کمکی مثل Fluent NHibernate می توان بدون نوشتن حتی یک خط کد XML نگاشت کلاس ها و تنظیم NHinernate را به خوبی انجام داد. ابزارهای Designer متعددی هم در حال حاضر برای نگاشت یک دیتابیس موجود برای NHibernate ساخته شده اند.

در Entity Framework انجام عمل Mapping با استفاده از Designer قدرتمند ویژوال استادیو به راحتی قابل انجام است و (با صرف نظر از نسخه جدید EF) این Designer فقط زمانی که یک دیتابیس وجود داشته باشد به کار می آید. شما می توانید ابتدا دیتابیس خود را بسازید و با Import کردن جدول های مورد نظر خود به صورت ویژوال عملیات Mapping را انجام دهید. سپس EF از روی آن، کلاس های دامین شما را با ارتباط های مناسب خواهد ساخت. در نسخه بعدی EF شما می توانید از روش هایی شبیه به Fluent NHibernate و Castle ActiveRecord برای ساختن کلاس های دامین خود و سپس نگاشت آن ها به یک دیتابیس استفاده کنید.

انجام پرس و جو

Entity Framework دو روش را برای ایجاد و اجرای کوئری ها به شما می دهد. یک روش، دستوراتی کاملاً شبیبه به SQL دارد به نام Entity SQL Language و روش دیگر روش محبوب LINQ to Entitis است که اکثراً از این روش استفاده می کنند. روش اول کاملاً شبیه به استفاده از زبان SQL است، فقط در اینجا به جای استفاده از نام جداول اطلاعاتی از نام کلاس ها و به جای نام فیلدها از نام پراپرتی ها استفاده می کنید. در روش دوم شما تمام قدرت LINQ را برای بدست آوردن نتایج از کلاس های دامین پروژه خود خواهید داشت.

در NHibernate برای کوئری گرفتن انتخاب های بیشتری دارید. این موضوع می تواند هم خوب باشد و هم بد! خوب است چون شما می توانید بر اساس نیاز خود و کاری که می خواهید انجام دهید یک روش را انتخاب کنید و بد است چون در بعضی مواقع باعث سردرگمی شما می شود. محبوب ترین روش در هر دوی این ORMها استفاده از LINQ است که تا نسخه قبلی NHibernate مشکلاتی در پشتیبانی کامل LINQ وجود داشت که در نسخه جدید تا حدود زیادی برطرف شده است. NHibernate از زبان HQL که یک SQL شیء گرا برای نوشتن کوئری است پشتیبانی می کند که برای کسانی که پیش زمینه SQL دارند کار را راحت می کند. Criteria API روش دیگری است که اگر نحوه استفاده از آن را یاد بگیرید تقریباً هر کوئری که نیاز داشته باشید را می توانید با آن بنویسید. در نسخه 3.0 NHibernate روش جدیدی به نام QueryOver اضافه شده که همان Criteria API را با استفاده از اکستنشن متدها و عبارت های lambda به صورت type safe ارائه می دهد. کوئری های نوشته شده به این روش شباهت زیادی به کوئری های نوشته شده با LINQ دارند. MultiQuery نام روش دیگری است که NHibernate را قادر می سازد که فقط با یک بار رفت و برگشت به دیتابیس چند کوئری را اجرا کند و نتایج آن را برگرداند.

سادگی در استفاده

فکر میکنم همه بدانیم که استفاده از Entity Framework در عمل از استفاده از NHibernate به مراتب ساده تر است. ابزارهایی که ویژوال استادیو برای ایجاد کلاس های دامین پروژه برای Entity Framework در اختیار شما قرار می دهد کار شما را بسیار آسان می کند. برای استفاده از EF شما نیازی به دانستن چیز خاصی ندارید و همین که کلاس های شما با استفاده از ویزارد ساخته شدند می توانید شروع به استفاده از آن ها کنید. اما در NH شما نیاز به یادگیری و مطالعه بیشتری دارید و احتمال برخورد به مشکل در آن نسبت به EF بسیار بیشتر است. اگر اهل مطالعه و یادگیری نیستید و در برنامه نویسی بی حوصله اید به هیچ وجه از NHibernate استفاده نکنید!

پشتیبانی از دیتابیس های مختلف

EF و NH هر دو از دیتابیس های محتلفی پشتیبانی می کنند. اما پشتیبانی کردن آن ها با یکدیگر تفاوت دارد. EF محصول مایکروسافت است و به صورت توکار فقط از SQL Server پشتیبانی می کند. برای دیتابیس های دیگر مثل اوراکل یا Sybase باید از پروایدرهای تجاری استفاده کنید. به تازگی MySql و SQLite پروایدرهای خود را برای EF ارائه کرده اند و اوراکل نیز قرار است در نیمه دوم سال 2011 این کار را انجام دهد. البته شما خودتان هم می توانید برای دیتابیس مورد نیاز خود یک پروایدر برای EF بنویسید.

در مورد NH چون یک محصول اوپن سورس است به صورت پیش فرض از دیتابیس های مختلفی مثل اوراکل، MySql، SQLite، SQL Server، Firebird پشتیبانی می کند.

Second Level Cache

استفاده از Caching در یک ORM معمولاً در دو سطح امکان پذیر است. سطح اول که در سطح تراکنش است و تضمین می کند که دو رکورد یکسان در یک Session دو بار خوانده نخواهند شد. سطح دوم Cache در سطح DAL انجام می شود و باعث بالا رفتن سرعت اجرای کوئری ها بدون اتصال دوباره به دیتابیس می شود و فقط محدود به یک Session نخواهد شد. EF  تا نسخه 4.0 این قابلیت را به صورت توکار ارائه نمی کند اما NHibernate تعدادی Provider مناسب برای این کار دارد.

کتابخانه های کمکی

در حال حاضر تعداد کتابخانه های کمکی NHibernate به علت کدباز بودن آن بسیار زیاد است. پروژه هایی مثل NHibernate Search و NH Validator که توسط جامعه کاربری توسعه می یابند برای EF وجود ندارند. برای EF باید به محصولات تجاری شرکت ها مراجعه کنید.

کارایی و سرعت

Entity Framework و NHibernate به اندازه کافی کارایی خوبی دارند اگر به درستی به کار گرفته شوند. نکته ای که وجود دارد این است که با EF شما به سختی می توانید اشتباه کنید اما در NHibernate اشتباه کردن به راحتی آب خوردن است! در Entity Framework بدون اینکه شما کاری انجام دهید، کارایی خوبی خواهید داشت اما در مورد NHibernate اینطور نیست. اگر مستندات NHibernate را کامل بخوانید و تمام ملاحظات کارایی را در پیاده سازی لحاظ کنید به کارایی و سرعت بالاتری از EF هم خواهید رسید.

زمان یادگیری

همانطور که گفته شد، یادگیری NHibernate معمولاً زمان بیشتری نسبت به Entity Framework نیاز دارد. با NHibernate شما نیاز به یادگیری مفاهیم بیشتری دارید و معمولاً برای حل یک مشکل زمان بیشتری را باید صرف کنید. هر دو، کتاب ها و منابع خوبی برای یادگیری دارند.

نتیجه

برای تصمیم گیری درباره استفاده از هر کدام از این ORMها فاکتورهای دیگری نیز موثر هستند که در این مطلب به آن ها اشاره نشد. NHibernate در حال حاضر انتخاب های بیشتری را نسبت به EF ارائه می دهد و شما کنترل بیشتری بر روی ویژگی های آن دارید. انتخاب های بیشتر باعث پیچیده تر شدن NH شده است. EF به جای آن از سادگی خاص محصولات مایکروسافت بهره می برد و برای راه اندازی یک پروژه که وقت کمی دارد بسیار مناسب است. هر چند انتخاب ها و ویژگی های بیشتر همیشه نکته مثبتی نیستند، چون اگر ندانید چطور انتخاب کنید و یا نحوه کار ویژگی مورد نظر را درک نکرده باشید، به راحتی می توانید اشتباه کنید. EF و NH هر دو وظیفه های مهم یک ORM را به خوبی انجام می دهند و کمی در جزئیات با هم متفاوت اند که در این مطلب به آن ها اشاره شد.

استفاده از jQuery UI Dialog در ASP.NET

یکی از نیازهای مهم برنامه نویسان وب، مخصوصاً هنگام توسعه وب اپلیکیشن ها، استفاده از دیالوگ ها برای کاربردهای مختلف است. در حالی که در برنامه های ویندوزی استفاده از پنجره های دیالوگ امری رایج و ساده است، در محیط وب اینگونه نیست. در واقع در وب چیزی که به عنوان دیالوگ در ویندوز می شناسیم وجود ندارد، و باید با همین صفحات معمولی و مقداری کد جاوا اسکریپت یک پنجره دیالوگ را ایجاد کنیم. این مسئله در برخی مواقع واقعاً مشکل ساز می شود و دست برنامه نویس را می بندد.

خوشبختانه کتابخانه jQuery UI دارای یک کامپوننت Dialog مناسب برای استفاده در محیط وب است که با تمامی مرورگرهای مدرن سازگاری کامل دارد و به علت اینکه بر روی کتابخانه jQuery کار می کند در تمام پلت فرم های توسعه وب قابل استفاده است.

برای استفاده از این Dialog در یک صفحه ASP.NET باید کتابخانه های jQuery و jQuery UI را دانلود کنید و در صفحه مورد نظر خود به آن ها ارجاع اسکریپتی بدهید. در این مطلب یک مثال ساده در مورد استفاده از jQuery UI Dialog  را توضیح خواهیم داد. پروژه مثال این مطلب را از اینجا دریافت کنید. قصد ندارم تمام کدهای نوشته شده در این پروژه مثال را توضیح بدهم، فقط نکات مهم مربوط به موضوع بحث را خواهید خواند. خواندن سورس کد و مشاهده مثال بهتر از توضیحات متنی به شما کمک می کند.

پس از دانلود و اجرای پروژه، با یک صفحه ساده مواجه خواهید شد که یک دکمه با عنوان Set Values در آن وجود دارد. با کلیک کردن بر روی این دکمه یک دیالوگ jQuery شبیه به تصویر زیر خواهید داشت :

دکمه Cancel دیالوگ را می بندد و دکمه OK برچسب های روی صفحه را با مقادیر تکست باکس ها هماهنگ می کند. jQuery UI Dialog در حالت معمول بعد از تگ form در ASP.NET رندر می شود که این باعث می شود تا دکمه های موجود در دیالوگ هیچ Post Backی به صفحه نداشته باشند که البته این مشکل به راحتی حل می شود. برای اینکه دکمه های موجود در دیالوگ بدون رفرش شدن صفحه کار خود را انجام بدهند، محتویات دیالوگ را درون یک UpdatePanel قرار می دهیم. مهمترین کدهایی که در مورد آن ها بحث می کنیم، کدهای جاوا اسکریپت زیر هستند :

<script type="text/javascript">
 $(document).ready(function () {
 $('#divValues').dialog({
 autoOpen: false,
 draggable: true,
 maxHeight: 440,
 width: 400,
 modal: true,
 title: "Enter values",
 open: function (type, data) {
 $(this).parent().appendTo("form");
 }
 });
 });

 function openDialog(id) {
 $('#' + id).dialog("open");
 }

 function closeDialog(id) {
 $('#' + id).dialog("close");
 }

 </script>

در واقع این کدهای بالا هستند که دیالوگ jQuery را می سازند و آن را باز و بسته می کنند. علامت $ که در ابتدای کد بکار رفته نشان دهنده این است که در حال استفاده از توابع کتابخانه jQuery هستیم. تابع اول دیالوگ را با خصوصیات مشخص شده مقدار دهی می کند. لیست کامل این خصوصیات را می توانید اینجا مشاهده کنید و بر اساس نیاز خود تغییر دهید. بعد از اجرای برنامه، تا زمانی که تابع openDialog صدا زده نشود، دیالوگ ما هم نشان داده نخواهد شد و در واقع jQuery آن را از دید کاربر مخفی نگه خواهد داشت. محتویات یک دیالوگ باید در یک div قرار بگیرند که نام آن باید برای dialog مشخص شود. نکته ای که شما به عنوان یک برنامه نویس ASP.NET در این مورد باید بدانید این است که حتماً UpdatePanel دیالوگ را داخل این div قرار دهید تا کدهایتان به درستی کار کند.

ویژگی خوب کتابخانه jQuery UI سبک بودن و سازگار بودن با اکثر مرورگرهای مدرن امروزی است. برای تغییر ظاهر دیالوگ هم دست شما بسیار باز است و می توانید از تم های آماده jQuery UI استفاده کنید و یا حتی استایل خود را برای آن بسازید.

دریافت پروژه مثال

یادگیری Castle ActiveRecord با مثال – قسمت پنجم

قسمت اول | قسمت دوم | قسمت سوم | قسمت چهارم

نکته : اگر از گوگل ریدر یا هر فیدخوان دیگری استفاده می کنید و کدها را به درستی مشاهده نمی کنید، لطفاً مطلب اصلی را در وبلاگ بخوانید.

اعتبار سنجی موجودیت ها در Castle ActiveRecord

یک ORM خوب بدون داشتن ویژگی Validation یا اعتبار سنجی کامل نیست. در Castle ActiveRecord با استفاده از کلاس ActiveRecordValidationBase می توان خصوصیات موجودیت ها را قبل از رسیدن به دیتابیس اعتبار سنجی کرد. برای این کار باید کلاس مورد نظر را از کلاس ActiveRecordValidationBase به جای کلاس ActiveRecordBase به ارث برد. با استفاده از امکانات موجود در فضای نام Castle.Components.Validator می توانید قوانین اعتبار سنجی مورد نظر خود را برای پراپرتی های کلاس خود تعریف کنید تا در صورت اشتباه بودن مقادیر وارد شده برای آن ها، آبجکت از ذخیره شدن اطلاعات در دیتابیس جلوگیری کند.   به مثال زیر توجه کنید :

[ActiveRecord(Table="Customers", Lazy=true)]
 public class Customer: ActiveRecordValidationBase<Customer>
 {
 [PrimaryKey(PrimaryKeyType.Native)]
 public virtual long ID { get; set; }

 [ValidateNonEmpty]
 [Property(NotNull=true, Length=250)]
 public virtual string Title { get; set; }

 [Property(Length=50)]
 public virtual string ContactNumber { get; set; }

 [ValidateEmail("Not like an email")]
 [Property(Length=250)]
 public virtual string Email { get; set; }

 [ValidateLength(10,400)]
 [Property(Length=400)]
 public virtual string Address { get; set; }
}

این همان کلاس Customer پروژه مثال MyBookStore است که این بار از کلاس ActiveRecordValidationBase به ارث برده شده است که دارای یک متد مهم به نام IsValid است. در فضای نام Castle.Components.Validator صفت های اعتبارسنجی معمول برای استفاده در سنارویوهای معمول وجود دارد که می توانید از آن ها برای انجام اعمال اعتبارسنجی در سطح موجودیت ها استفاده کنید. در اینجا از صفت ValidateNonEmpty برای اطمینان از خالی یا null نبودن مقدار پراپرتی Title، از صفت ValidateEmail برای اطمینان از صحت فرمت ایمیل وارد شده توسط کاربر و از ValidateLenght برای اعتبارسنجی طول رشته وارد شده کاربر برای پراپرتی Address استفاده شده است.

از Validatorهای مهم دیگر این کتابخانه می توان به ValidateIsUnique که چک می کند مقدار خصوصیت در دیتابیس وجود نداشته باشد، ValidateRegExp که چک می کند مقدار خصوصیت با یک Regular Expression هماهنگ باشد و ValidateIsGreater و ValidateIsLesser که مقدار خصوصیت را با مقدار خصوصیت دیگری از نظر بزرگتر یا کوچکتری مقایسه می کند، اشاره نمود.

اگر کاربر بخواهد مقدار نامعتبری را به هر یک از خصوصیت های این کلاس نبست دهد، یک استثنا رخ خواهد داد. برای جلوگیری از این موضوع شما باید اول مطمئن شوید که مقادیر وارد شده برای خصوصیات یک موجودیت با توجه به Validatorهای تعریف شده برای هر کدام، معتبر باشند. متد IsValid چک می کند که تمام اعتبار سنجی ها با موفقیت انجام شده اند و سپس True برمی گرداند.
ممکن است برخی نیازهای اعتبارسنجی شما برای تعریف به صورت Attribute یک خصوصیت مناسب نباشد. اگر اینطور بود می توانید متد IsValid را Override کنید و متد base را زمانی صدا بزنید که مطمئن شدید اعتبار سنجی شما با موفقیت انجام شده است. برای مثال می خواهیم مطمئن شویم که برای خصوصیت Title این کلاس حتماً بیشتر از 6 کاراکتر وارد شود :

public override bool IsValid()
 {
 if (Title.Length > 6)
 return base.IsValid();
 else
 return false;
 }

اگر هر کدام از مقادیر وارد شده برای پراپرتی های این کلاس با توجه به Validation تعریف شده برای آن ها، معتبر نباشد، یک استثنای ValidationException رخ خواهد داد. برای تغییر این رفتار می توانید متد NotIsValid این کلاس را بر اساس نیاز خود Override کنید.

همانطور که مشاهده کردید، استفاده از Validationها و تعریف اعتبارسنجی های سفارشی در سطح موجودیت ها در Castle ActiveRecord بسیار آسان در عین حال قدرتمند است. شما بر اساس نیاز پروژه خود می توانید پیچیده ترین اعتبار سنجی ها را با استفاده از امکانات این کتابخانه در سطح موجودیت های خود پیاده سازی کنید. این یکی از دلایل مهمی است که Castle ActiveRecord را در نظر من و بسیاری دیگر محبوب ساخته است.

farasun.wordpress.com

این مطلب ادامه دارد…

برای اینکه مطالب بعدی را از دست ندهید، مشترک فید فراسان شوید!

یادگیری Castle ActiveRecord با مثال – قسمت چهارم

قسمت اول | قسمت دوم | قسمت سوم

نکته : اگر از گوگل ریدر یا هر فیدخوان دیگری استفاده می کنید و کدها را به درستی مشاهده نمی کنید، لطفاً مطلب اصلی را در وبلاگ بخوانید.

از آنجا که در حال حاضر انجام آزمایش های واحد یا Unit Testing نقش مهمی را در توسعه یک نرم افزار ایفا می کند، در این قسمت می خواهیم نحوه نوشتن آزمایش واحد برای لایه دسترسی به داده هایی که با Castle ActiveRecord توسعه داده شده است را مورد بررسی قرار دهیم. برای این کار از فریم ورک اوپن سورس NUnit استفاده خواهیم کرد. قبل از هر کاری کتابخانه NUnit را از اینجا دریافت کنید. خواهید دید که انجام تست های واحد بر روی کلاس های Castle ActiveRecord به راحتی امکان پذیر است.

برای اینکه مطمئن شویم مدل برنامه مثال ما درست کار می کند، از تست واحد استفاده می کنیم. شاید بهتر بود قبل از نوشتن پست های قبلی، ابتدا تست واحد را می نوشتم اما به نظرم اینطوری توضیح دادن کدها مشکل تر بود. دست بکار شوید و یک پروژه جدید به نام MyBookStore.Test به Solution خود اضافه کنید و به فایل های Castle.ActiveRecord ، NHibernate.dll ، NUnit.Framework.dll و MyBookStore.Model.dll ارجاع دهید.

اگر خاطرتان باشد اولین کاری که پس از مشخص شدن مدل برنامه کردیم، راه اندازی اولیه CAR در هنگام اجرای برنامه بود. کلاس ActiveRecordStarter برای این مورد کاربرد دارد. در برنامه اصلی تنظیمات ActiveRecord را از فایل App.config خواندیم اما در اینجا می خواهیم از یک فایل جداگانه تنظمیات را بخوانیم چون قرار است تست واحد با استفاده از NUnit Test Runner اجرا شود. یک کلاس جدید به نام TestCase به این پروژه اضافه کنید و کدهای زیر را در آن بنویسید :

using System;
using System.Collections.Generic;
using NUnit.Framework;
using Castle.ActiveRecord;
using Castle.ActiveRecord.Framework;
using Castle.ActiveRecord.Framework.Config;
using MyBookStore.Model;

namespace MyBookStore.Test
{
[TestFixture]
 public class TestCase
 {

 [TestFixtureSetUp]
 public virtual void FixtureSetup()
 {
 IConfigurationSource configSource =
 new XmlConfigurationSource("ActiveRecordConfig.xml");
 ActiveRecordStarter.Initialize(typeof(Book).Assembly,configSource);
 }

 [SetUp]
 public virtual void OneTimeSetup()
 {
 ActiveRecordStarter.DropSchema();
 ActiveRecordStarter.CreateSchema();
 }

 [Test]
 public void InsertMyBook()
 {
 using (new SessionScope())
 {
 Book book = new Book()
 {
 Title = "Learn Castle ActiveRecord",
 BuyPrice = 1000,
 SalePrice = 2000
 };
 Category category = new Category() { Title = "ORM" };
 category.Create();
 Author author = new Author() { Title = "Iman Nemati" };
 author.Create();
 Publisher publisher = new Publisher() { Title = "Farasun" };
 publisher.Create();
 book.Categories = new List<Category>();
 book.Categories.Add(category);
 book.Author = author;
 book.Publisher = publisher;
 book.Create();
 Book[] books = Book.FindAll();
 Assert.AreEqual(1, books.Length);
 Assert.AreEqual("Iman Nemati", books[0].Author.Title);
 }
 }
 }
}
}

پروژه را کامپایل کنید تا اسمبلی MyBookStore.Test ساخته شود. حالا یک فایل XML به نام ActiveRecordConfig.xml با محتویات زیر به پروژه خود اضافه کنید :

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<activerecord>
<config>
<add key="connection.driver_class"
value="NHibernate.Driver.SqlClientDriver"/>
<add key="dialect"
value="NHibernate.Dialect.MsSql2008Dialect"/>
<add key="connection.provider"
value="NHibernate.Connection.DriverConnectionProvider"/>
<add key="connection.connection_string"
value="Data Source=.\SQLEXPRESS;Initial Catalog=MyBookStoreTest;Integrated Security=True;Pooling=False"/>
<add key="proxyfactory.factory_class" value="NHibernate.ByteCode.Castle.ProxyFactoryFactory, NHibernate.ByteCode.Castle"/>
</config>
</activerecord>

بر روی این فایل کلیک راست کنید و گزینه Properties را کلیک کنید و خاصیت  Copy to Output Directory را برابر Copy always قرار دهید. برای انجام تست واحد نیاز به یک دیتابیس جدا از دیتابیس اصلی داریم. برای این کار در Server Explorer دیتابیس جدیدی به نام MyBookStoreTest بسازید و اگر نیاز است تغییراتی در فایل Config بالا اعمال کنید تا مشکلی پیش نیاید. بعد از اتمام این کار، NUnit Test Runner را اجرا کنید. این فایل معمولاً در مسیر کتابخانه ای که دانلود کرده اید قرار دارد. پس از اجرای این برنامه، از منوی File گزینه Open Project را برگزینید و فایل اسمبلی MyBookStore.Test.dll در مسیر bin\Debug پروژه خود را انتخاب کنید. پس از این کار باید متدهای تست برنامه خود را مشاهده کنید. در اینجا ما فقط یک تست واحد نوشتیم که یک موجودیت Book را با خاصیت ها و روابط مشخص شده در دیتابیس ایجاد می کند و سپس چک می کند که آیا این موجودیت با موفقیت به دیتابیس اضافه شده است یا نه و بعد از آن نام نویسنده را با رشته مورد انتظار ما مقایسه می کند تا از صحت اطلاعات درج شده اطمینان پیدا کنیم. اگر تمام کارها را به درستی انجام داده باشید با کلیک روی دکمه Run، تست واحد شما با موفقیت Pass خواهد شد.

این تست چطور کار می کند؟

اگر با انجام تست واحد آشنایی دارید می توانید این بخش را نخوانید. کلاس TestCase با خاصیت TestFixture همراه شده که این مشخص می کند این کلاس دارای متدهایی برای تست است. متد FixtureSetup همانطور که از نامش مشخص است و با توجه به خاصیت TestFixtureSetup که برای آن تعریف شده، وظیفه مقداردهی های اولیه برای متدهای تست کلاس را بر عهده دارد و فقط یکبار در طول تست اجرا می شود. متد OneTimeSetup نیز که با خاصیت SetUp مشخص شده فقط یکبار برای تمام تست ها اجرا خواهد شد. متد InsertMyBook که با خاصیت Test مشخص شده، متدی است که Fail یا Pass شدن آن برای ما مهم است. در این متد با استفاده از Assert می توان شرط های مختلفی را آزمایش کرد تا از صحت کارکرد متد مطمئن شد. شما می توانید غیر از این متد، متدهای دیگری نیز با مشخصه Test به این کلاس اضافه کنید و تست های واحد خود را برای متدهای مختلف بنویسید.

farasun.wordpress.com

این مطلب ادامه دارد…

برای اینکه مطالب بعدی را از دست ندهید، مشترک فید فراسان شوید!