10 نکته برای نوشتن بهتر توضیحات در سورس کد

نوشتن توضیحات یا Comment در تمام زبان های برنامه نویسی مرسوم است. برنامه نویس ها معمولاً برای خواناتر شدن کدهای خود توضیحات می نویسند، اما در برخی مواقع به طور خواسته یا ناخواسته این توضیحات به جای اینکه سودمند باشند آزاردهنده می شوند. در این مطلب نکاتی ذکر خواهد شد که با بکار بستن آن ها می توان توضیحاتی خوانا و قابل درک در برنامه ها نوشت.

1) توضیحات را مرتب و پشت سر هم بنویسید : هنگامی که برای چند خط کد به صورت متوالی کامنت می نویسید بهتر است تمام کامنت ها در یک ستون عمودی تراز شوند تا خواناتر به نظر برسند.

List<User> users = User.GetAll(); //Get all available users
users.Add(aUser);                 //Add a User

2) در کوتاه ترین جملات منظور خود را برسانید : سعی نکنید قضیه را بپیچانید! با کمترین کلمات ممکن منظور خود را برسانید و از نوشتن توضیحات اضافی پرهیز کنید.

3) بدانید برای چه چیزی توضیح می نویسید : نوشتن کامنت برای یک کلاس با نوشتن کامنت برای یک پراپرتی یا یک متد فرق می کند. برای یک کلاس شما باید یک خلاصه توضیحات، نام نویسنده و تاریخ آخرین تغییر را بنویسید و کاری را که این کلاس قرار است انجام بدهد را مشخص کنید. برای یک متد شما باید علاوه بر نوشتن یک توضیح خلاصه، توضیحی در مورد هر یک از پارامترهای متد و نوع خروجی متد بنویسید.

4) به شعور خواننده توهین نکنید! : از توضیح بدیهیات پرهیز کنید. نوشتن توضیحاتی شبیه به توضیحات زیر را کنار بگذارید :

if(CanSave == true) //if User can Save
SaveToFile();       //then Save it to file!

نوشتن این گونه توضیحات به جز اینکه وقت شما و خواننده کد را بگیرد، هیچ سود دیگری ندارد.

5) از یک استاندارد مشخص پیروی کنید : مخصوصاً وقتی با یک تیم برنامه می نویسید این مورد را حتماً رعایت کنید. کامنت کردن کدها بر اساس استاندارد و استفاده از ابزارهای مربوطه بسیار توصیه می شود. به طور مثال در C# استفاده از توضیحات XML مرسوم است و کار شما را آسان می کند.

6) توضیحات را همزمان با نوشتن کد بنویسید : زمانی که شروع به کد نویسی می کنید ذهن شما بر روی مسئله جاری متمرکز شده است و بهترین زمان برای نوشتن توضیحات در مورد کد مورد نظر است. اگر نوشتن توضیحات را به زمان دیگری موکول کنید ممکن است توضیحاتی که بعداً می نویسید همانی نباشد که در ابتدا در ذهن شما بوده است.

7) طوری توضیحات بنویسید که دوست دارید دیگران برای شما بنویسند! : موقعیتی را در نظر بگیرید که باید کدهای کلاسی که یک برنامه نویس دیگر نوشته است را تغییر دهید و کدهای نوشته شده هم آنقدر ناخواناست که بدون خواندن توضیحات نمی توانید از آن ها سر در بیاورید. اگر آن برنامه نویس توضیحات خوانایی برای این کدها ننوشته باشد کار شما برای تغییر کدها بسیار سخت خواهد بود. پس طوری کامنت بنویسید که برنامه نویس بخت برگشته ای که بعد از شما می خواهد کدها را تغییر دهد عذاب نکشد! با این کار اول خودمان سود خواهیم کرد، زیرا ممکن است اولین نفری باشیم که در آینده می خواهیم کدهای خودمان را تغییر دهیم.

8 ) با تغییر کدها، توضیحات را تغییر دهید : همیشه کامنت ها را به صورت موازی با کدهای خود تغییر دهید. اگر کدهای خود را تغییر دهید اما توضیحاتش را آپدیت نکنید، به جای اینکه این توضیحات در آینده سودمند باشند، نگهداری کد را سخت تر خواهند کرد. نداشتن توضیحات در سورس کد بهتر از داشتن توضیحات غلط در آن است. حواستان به ابزارهای Refactoring باشد که کدها را به صورت خودکار تغییر می دهند اما توضیحات را بدون تغییر رها می کنند.

9) از برچسب های معنی دار استفاده کنید : زمانی که در یک تیم کار می کنید، سعی کنید از برچسب های معنی دار و قراردادی بین اعضای تیم برای منظورهای مختلف استفاده کنید. به طور مثال بسیاری از برنامه نویس ها از برچسبی مثل «//TODO :» استفاده می کنند تا مشخص کنند قسمتی از کد نیاز به کار اضافی دارد و یا از برچسبی مثل «Temp» جهت نوشتن کدهای موقت که بعداً باید حذف یا جایگزین شوند استفاده می کنند. شاید برچسب ها توضیحی در مورد کد نباشند، اما به جای آن پیغامی را به شما و دیگر هم تیمی های شما یادآوری می کنند.

10) کد خوب، خودش را توضیح می دهد : همیشه بخاطر داشته باشید که کد خوب بهترین داکیومنت برای خودش است. اگر دوست ندارید یا حوصله ندارید برای کدهایتان کامنت بنویسید بهتر است کدهایی بنویسید که خودشان را توضیح می دهند. برای نوشتن چنین کدهایی باید نام متغیرها، کلاس ها، متدها و پراپرتی ها را کاملاً معنی دار انتخاب کنید. به طور مثال شما نیازی به نوشتن کامنت برای متد زیر ندارید :

AddUserToDatabase(User user)

هر کسی با مشاهده متد بالا متوجه می شود که کار آن اضافه کردن یک کاربر به دیتابیس است.

 

منبع : 13 Tips to Comment Your Code

تجربه استفاده از زبان های داینامیک Python و Ruby در دات نت

Python یک زبان سطح بالای پویا برای کاربردهای محتلف است که با داشتن قواعد دستوری واضح و صریح به یکی از زبان های محبوب و شناخته شده تبدیل شده است. هم اکنون از این زبان در پلت فرم های مختلف به صورت گسترده استفاده می شود. هرچند در اغلب موارد از پایتون به عنوان یک زبان اسکریپت نویسی استفاده می شود، اما از این زبان در زمینه های غیر اسکریپتی نیز استفاده می شود. برنامه نویسان دات نت نیز می توانند از Python برای کدنویسی استفاده کنند. یکی از ویژگی های بسیار خوب دات نت پشتیبانی از زبان های مختلف برنامه نویسی است که از این نظر برتری نسبی در مقابل رقیبان خود دارد. در سال 2005 زبان برنامه نویسی IronPython برای آوردن زبان محبوب Python به دنیای دات نت ساخته شد و حالا استفاده از دات نت فریم ورک و سیلورلایت را برای برنامه نویسان Python امکان پذیر کرده است.

اگر قبلاً با IronPython کار کرده اید و این زبان را نا امید کننده یافته اید، الان زمان مناسبی است که نگاه دیگری به آن بیندازید، زیرا نسخه جدید IronPython بر پایه DLR بنا شده است. DLR افزونه ای بر روی CLR است که پیاده سازی زبان های داینامیک را آسان می کند. قواعد برنامه نویس پایتون بسیار آسان است و برنامه های نوشته شده به این زبان بسیار واضح هستند. برای تجربه پایتون در دات نت به این سایت بروید و آخرین نسخه IronPython را دانلود و نصب کنید. با نصب IronPython شما یک کامپایلر/تفسیرکننده پایتون برای دات نت را در اختیار خواهید داشت. با استفاده از کنسول IronPython می توانید دستورات را خط به خط اجرا کنید و تفاوت یک زبان داینامیک با یک زبان استاتیک را متوجه شوید. برای استفاده از IronPython در ویژوال استادیو از خروجی این پروژه استفاده کنید.

یک برنامه ساده به زبان IronPython :

import sys
import clr
clr.AddReference("System.Windows.Forms")
from System.Windows.Forms import WebBrowser
from System.Threading.Thread import Sleep
SLEEP_TIME = 1*1000
COUNTER = 1
if __name__ == "__main__":
if len(sys.argv) != 2:
sys.stderr.write("\nSYNTAX:\n \tblog_clicker.py BLOG_SITE\n\n")
sys.exit(1)
else:
BLOG_SITE = sys.argv[-1]
clicker = WebBrowser()
while COUNTER > 0:
clicker.Navigate(BLOG_SITE)
print COUNTER
Sleep(SLEEP_TIME)
COUNTER += 1

همانطور که مشاهده می کنید سینتاکس پایتون بسیار واضح و ساده است. این برنامه ساده، یک شیء WebBrowser در حافظه می سازد و با توجه به پارامترهایی که به آن فرستاده شده، در بازه های زمانی مشخص URL مشخص شده را Refresh می کند تا بازدیدهای fake ایجاد کند.

IronRuby یک پیاده سازی اوپن سورس از زبان برنامه نویسی داینامیک Ruby برای اجرا بر روی دات نت فریم روک است. زبان برنامه نویسی رابی یک زبان داینامیک برای کاربردهای مختلف است که سینتاکس Perl را با ویژگی های Smalltalk تلفیق کرده است. تجربه استفاده از رابی برای برنامه نویسان دات نت می تواند بسیار جالب باشد. IronRuby نیز مثل IronPython بر روی DLR ساخته شده و از Dynamic typing و دیگر ویژگی های زبان های داینامیک بهره می برد. فایل های این پروژه اوپن سورس را می توانید از اینجا دانلود کنید.

یک برنامه ساده که یک label بر روی فرم ایجاد می کند و عبارت Hello World را بر روی آن می نویسد :

require "System.Windows.Forms, Version=2.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089"
include System::Windows::Forms
# Create a form object
form = Form.new
label = Label.new
label.auto_size = true
label.text = "Hello World"
form.controls.add label
form.show_dialog

نکته کلیدی در زبان های داینامیک، تعریف متغیرها به صورت قابل انعطاف و بدون معرفی نوع آن هاست. در حقیقت در زمان اجرا در مورد نوع متغیر تصمیم گیری می شود و تقریباً شما می توانید هر چیزی به را یک متغیر نسبت بدهید. در حقیقت زبان های پویا بسیاری از رفتارهای برنامه را هنگام اجرا (Runtime) تعیین می کنند، در حالی که زبان های استاتیک مثل جاوا و سی شارپ این کار را هنگام کامپایل انجام می دهند.

farasun.wordpress.com

مشترک فراسان شويد

PHP برای برنامه نویسان ASP.NET – قسمت هفتم

قسمت اول – قسمت دوم – قسمت سوم – قسمت چهارم – قسمت پنجم – قسمت ششم

در این قسمت با نحوه کار با دیتابیس در PHP آشنا خواهید شد. همانطور که پرکاربردترین RDBMS در نزد برنامه نویسان ASP.NET برنامه SQL Server مایکروسافت است، MySQL پرکاربردترین RDBMS در میان برنامه نویسان PHP است. در این سری آموزش ها ما نیز بر روی دسترسی به داده ها در MySQL تمرکز خواهیم داشت.

اتصال یه یک دیتابیس MySQL

قبل از هر کاری ابتدا شما باید یک ارتباط میان برنامه خود و MySQL ایجاد کنید. برای این کار PHP یک تابع به نام my_sql_connect دارد که نام سرور، نام کاربری و رمز عبور دیتابیس MySQL را از شما می گیرد و یک اتصال برای شما ایجاد می کند. اگر این تابع با موفقیت به دیتابیس مورد نظر شما وصل شود true و ر غیر این صورت false برمی گرداند. برخلاف اتصال به SQL Server در ASP.NET که با استفاده از کلاس های دات نت انجام می گیرد، اینجا در PHP با استفاده از این تابع و توابع دیگر می توان با یک دیتابیس MySQL کار کرد. به مثال زیر توجه کنید :

<?php
$link = mysql_connect(‹localhost›, ‹user›, ‹password›);
if (!$link) {
die(‹Could not connect: ‹ . mysql_error());
}
echo ‹Connected successfully›;
mysql_close($link);
?>

تابع mysql_connect در این مثال با استفاده از نام کاربری user و رمز عبور password به سرور localhost وصل می شود و نتیجه این اتصال را در متغیر link می ریزد. اگر این عمل موفیت آمیز باشد عبارت Connected successfully چاپ می شود، در غیر این صورت پیغام خطای خود MySQL را نمایش می دهد و به اجرای این اسکریپت خاتمه می دهد. در انتها نیز اگر اسکریپت با موفیت به MySQL وصل شده باشد، با تابع mysql_close اتصال را می بندیم. تابع die مانند تابع exit (در قسمت قبلی) یک پیغام را نمایش می دهد و اجرای ادامه اسکریپت را متوقف می کند.

البته تابع mysql_connect پارامترهای دیگری نیز دارد که ما به آن ها نمی پردازیم. همچنین شما می توانید این تابع را بدون ذکر هیچ پارامتری صدا بزنید که در این صورت از مقادیر ثابت پیش فرض موجود در فایل php.ini استفاده خواهد شد.

ایجاد یک دیتابیس بر روی MySQL

شما قبل از اینکه بخواهید از یک دیتابیس در برنامه خود استفاده کنید، ابتدا باید آن را ایجاد کنید. برای این کار می توانید از ابزارهایی مثل PhpMyAdmin استفاده کنید یا خودتان با استفاده از کدنویسی PHP دیتابیس MySQL خود را بسازید. در اینجا روش دوم که روش مناسب تری نیز هست را با یک مثال توضیح می دهم. لطفاً به مثال زیر توجه کنید :

<?php
$sql_create_db = ‹CREATE DATABSE test›;
$sql_create_table = ‹CREATE TABLE table1 (tbl_id INT PRIMBARY KEY, fname VARCHAR(100), lname VARCHAR(100))›;
$link = mysql_connect(‹localhost›,‹user›,‹password›);
if($link){
//Create Database
if(mysql_query($sql_create_db, $link))
echo «Database created.»;
else
die(«Error : « . mysql_error());
//Select Active Database
mysql_select_db(«test», $link);
//Create table
if(mysql_query($sql_create_table, $link))
echo «Table created.»;
else
die(«Error :» . mysql_error());
//Close Connection
mysql_close($link);
}
else
die(«Error connect to database : « . mysql_error());
?>

امیدوارم با دستورات SQL آشنایی کافی داشته باشید. در این مثال نتیجه اتصال به سرور MySQL را در متغیر link ریختیم، سپس با یک if چک می کنیم که آیا اتصال ما با موفقیت انجام پذیرفته یا خیر. اگر موفق بوده سعی می کنیم Database و Table مورد نظر خود را بر روی این اتصال بسازیم. برای این کار از تابع mysql_query استفاده می کنیم. این تابع یک دستور sql را بر روی MySQL اجرا می کند. اگر موفق به ایجاد دیتابیس بر روی سرور شدیم، با استفاده از تابع mysql_select_db دیتابیس جاری MySQL را به دیتابیس test تغییر می دهیم. بعد دوباره با استفاده از تابع mysql_query اسکریپت ایجاد table بر روی دیتابیس فعال را اجرا می کنیم که اگر موفقیت آمیز بود پیغام مناسب را نمایش می دهیم.

تابع mysql_query یکی از توابع بسیار پرکابرد برای دسترسی و تغییر داده ها در MySQL است. اگر یک اسکریپت فقط اجرایی و بدون مقدار برگشتی (مثل دستور Insert یا همین ایجاد دیتابیس) را به این تابع بدهید، مقادیر True یا False رابر خواهد گرداند، اگر دستور SQL شما نتیجه ای داشته باشد (مثل دستور Select) مقدار برگشتی این تابع اگر موفقیت آمیز باشد یک resource خواهد بود و در غیر این صورت False خواهد بود.

درج، به روز رسانی و حذف داده ها در MySQL

برای اجرای دستورات Insert, Update و Delete بر روی یک دیتابیس MySQL در PHP همانطور که در مثال بالا مشاهده کردید از تابع mysql_query استفاده می کنیم. نکته ای که برنامه نویسان ASP.NET باید به آن توجه داشته باشند این است که در PHP شما باید خودتان عمل دریافت اطلاعات از کاربر (با استفاده از فرم های HTML) و اعتبارسنجی داده های ورودی کاربر را انجام دهید تا از حملات SQL Injection در امان بمانید. در ASP.NET با استفاده از کلاس SqlParameter می توان تا حد زیادی از وقوع این حملات جلوگیری کرد. من یک مثال کوچک در مورد نحوه Insert یک رکورد به دیتابیسی که در مثال بالا ساختیم می زنم، Update و Delete را خودتان بنویسید.

<?php
$sql_insert = ‹INSERT INTO table1 (tbl_id, fname, lname) VALUES (1,»iman»,»nemati»)›;
$link = mysql_connect(‹localhost›,‹user›,‹password›);
if($link){
mysql_select_db(«test», $link);
if(mysql_query($sql_insert, $link)
echo «Inserted to database»;
mysql_close($link);
}
else
die(«Error: « . mysql_error());
else
die(«Error: « . mysql_error());
?>

البته در سناریوهای واقعی شما باید مقادیر فیلدها را از ورودی های کاربر بخوانید و در دستور sql بالا جایگذاری کنید.

خواندن اطلاعات از یک دیتابیس MySQL

منظور همان دستور Select در sql و خواندن تعداد رکوردهای مورد نظرمان بر اساس شرطی خاص است. برای این کار پس از اتصال به دیتابیس مورد نظر خود دستور Select مورد نظرتان را بوسیله تابع mysql_query اجرا می کنید و سپس نتیجه را در یک متغیر قرار می دهید. اگر متغیر برابر false نبود، با استفاده از تابع mysql_fetch_assoc شروع به خواندن رکوردهای مورد نظر خود می کنیم. به کد زیر نگاه کنید :

<?php
$sql_select = ‹SELECT * FROM test›;
$link = mysql_connect(‹localhost›,‹user›,‹password›);
if($link){
mysql_select_db(«test», $link);
$results = mysql_query($sql_select, $link);
if(!$results){
echo «Error : « . mysql_error();
exit;
}
if(mysql_num_rows($results) == 0){
echo «no record found.»;
exit;
}
while($item = mysql_fetch_assoc($results)){
echo $item[‹tbl_id›];
echo $item[‹fname›];
echo $item[‹lname›];
echo ‹<br />›;
}
mysql_free_result($results);
?>

تابع mysql_num_rows تعداد رکوردهایی که توسط دستور select خوانده شده اند را برمی گرداند. در دستور شرط while با استفاده از تابع mysql_fetch_assoc تعیین می کنیم که تا وقتی یک رکورد وجود دارد دستورات بدنه while اجرا شوند. اگر انتظار برگرداندن فقط یک رکورد را دارید نیازی به استفاده از حلقه while نخواهید داشت. تابع mysql_free_result هم سعی می کند حافظه اختصاص داده شده به متغیری که با اطلاعات یک دیتابیس پر شده را آزاد کند.

farasun.wordpress.com

ادامه دارد…

PHP برای برنامه نویسان ASP.NET – قسمت ششم

قسمت اول – قسمت دوم – قسمت سوم – قسمت چهارم – قسمت پنجم

کار کردن با فایل ها در PHP

باز کردن و خواندن یک فایل متنی در PHP

تابع fopen در PHP می تواند یک فایل یا یک URL را برای شما باز کند. کافیست آدرس فایل و حالتی که می خواهید فایل را باز کنید به این تابع بدهید تا این تابع یک handle برای کار با فایل مورد نظر شما، برگرداند. در مثال زیر می خواهیم یک فایل متنی را باز کنیم و خط به خط بخواینم و روی خروجی مرورگر چاپ کنیم.

<?php
$f = fopen(«change.txt»,«r») or exit(«File not found.»);
while (!feof($f))
{
echo fgets($f). «<br />»;
}
fclose($f);
?>

در خط اول با نوشتن دستور fopen(«change.txt»,»r»)x فایل change.txt را با حالت خواندن (r) باز می کنم و PHP هندل آن را برای کارهای بعدی در متغیر $f ذخیره می کند. دستور بعد از or برای این استفاده می شود که اگر فایل وجود نداشت یا خطایی در باز شدن فایل بوجود آمد ما خطای خودمان را نشان کاربر دهیم نه خطایی که PHP می دهد. در شرط حلقه while دستوری بکار رفته به نام feof که هندل یک فایل را می گیرد و اگر فایل به آخر رسیده باشد true و در غیر این صورت false برمی گرداند. در بدنه حلقه while هم از دستور fgets برای خواندن خط به خط فایل متنی استفاده کردیم. در خط آخر نیز باید فایلی که باز کردیم را با استفاده از تابع fclose ببندیم.

در آرگومان دوم تابع fopen همانطور که ملاحظه کردید، باید حالت باز کردن فایل را مشخص کنید. در مثال بالا ما فایل را با حالت فقط خواندنی باز کردیم چون فقط می خواستیم محتویات فایل را بخواینم. حالت های دیگر باز کردن یک فایل در PHP به صورت زیر است :

• «r» باز کردن فایل به صورت فقط خواندنی
• «w» باز کردن فایل برای فقط نوشتن، اشاره گر را به اول فایل می برد و این یعنی اگر فایل وجود داشته باشد تمام محتویات قبلی را پاک می کند و از نو می نویسد. اگر فایل وجود نداشته باشد سعی می کند آن را ایجاد کند.
• «r+» باز کردن فایل برای خواندن و نوشتن. حالت نوشتن شرایط همان «w» را دارد.
• «a» باز کردن فایل فقط برای نوشتن. اشاره گر را به انتهای فایل می برد و از آنجا شروع به نوشتن می کند (Append می کند). در صورتی که فایل وجود نداشته باشد سعی می کند آن را بسازد.
• «a+» باز کردن فایل برای خواندن و نوشتن (Append) با شرایط «a»

نوشتن (ایجاد) یک فایل متنی در PHP

حالا که با حالت های مختلف باز کردن یک فایل در PHP آشنا شدید قصد داریم فایلی را در حالت Append باز کنیم و متنی را به انتهای آن اضافه کنیم. به مثال زیر توجه کنید :

<?php
$content = «This is a sample text.\n»;
$filename = «test.txt»;
$handle = fopen($filenmae, «a»);
if (fwrite($handle,$content) == TRUE)
echo «Success»;
else
echo «Faild»;
fclose($handle);
?>

فکر می کنم مثال خیلی واضح باشد. تنها تابع نا آشنا برای شما در این مثال، تابع fwrite است که هندل فایل را در آرگومان اول می گیرد و مقدار آرگومان دوم را در آن فایل ذخیره می کند. تابع fwrite اگر موفق به نوشتن بر روی فایل شود true و در غیر این صورت false برمی گرداند.

در ASP.NET برای نوشتن در یک فایل متنی از کلاس StreamWriter موجود در فضای نام System.IO به صورت زیر استفاده می کنیم :

StreamWriter writer = File.CreateText(«test.txt»);
writer.WriteLine(«test»);
writer.Close();

بررسی وجود یا عدم وجود یک فایل یا یک دایرکتوری در PHP

برای این کار از تایع file_exists استفاده می کنیم که در آرگومان آن باید آدرس فایل یا دایرکتوری مورد نظر خود را بدهیم تا این تابع با برگرداندن true یا false وجود یا عدم وجود فایل را به ما اطلاع دهد. یک مثال کوچک می تواند قطعه کد زیر باشد :

<?php
if(file_exists(«mydirectory/myfile.temp»))
//do something
?>

در ASP.NET برای این کار از متد File.Exists موجود در فضای نام System.IO استفاده می کنیم.

آپلود فایل در PHP

قبلاً در مورد آپلود فایل در ASP.NET توضیح داده بودم +، برای انجام این کار در PHP ابتدا باید یک فرم HTML برای انتخاب فایل توسط کاربر ایجاد کنید و سپس با استفاده از کدنویسی PHP عملیات آپلود بر روی سرور را انجام دهید. فرم HTML شما برای آپلود یک فایل می تواند چیزی شبیه به کد زیر باشد :

<form enctype=»multipart/form-data» action=»upload.php» method=»POST»>
Please choose a file: <input name=»uploaded» type=»file» /><br />
<input type=»submit» value=»Upload» />
</form>

کدهای بالا را در قسمت body یک فایل html ذخیره کنید. این فرم با استفاده از متد post اقدام به ارسال فایل کاربر به صفحه upload.php می کند. حالا یک فایل به نام upload.php کنار فایل HTML بالا بسازید و کدهای زیر را در آن ذخیره کنید :

<?php
$target = «upload-directory/» . basename( $_FILES[‹uploaded›][‹name›]) ;
if(move_uploaded_file($_FILES[‹uploaded›][‹tmp_name›], $target))
echo «The file has been uploaded»;
else
echo «error during uploading.»;
?>

کد بالا برخلاف کدهای دیگری که تا به حال دیدید نیاز به توضیح بیشتری دارد! PHP تمام فایل هایی را که توسط متد post بر بروی سرور آپلود می شوند را همراه با اطلاعات مربوط به آن فایل ها در یک آرایه سراسری به نام $_FILES نگهداری می کند. در خط اول این کد با استفاده از تابع basename نام فایل را از آدرس کامل فایل جدا کردیم و به همراه آدرس دایرکتوری که می خوایم فایل ها در آن آپلود شوند در متغیر target ریختیم. در خط دوم و در شرط if با استفاده از تابع move_uploaded_file فایل های آپلود شده را که دارای نام موقت بر روی سرور هستند را به آدرسی که خودمان می خواهیم (آدرسی که در متغیر target ریختیم) منتقل می کنیم. در حقیقت این تابع کار Rename را انجام می دهد که اگر موفقیت آمیز باشد true و در غیر این صورت false برمی گرداند.

آرایه $_FILES همانطور که گفتم، علاوه بر فایل ها، اطلاعات مربوط به فایل ها را هم در خود ذخیره می کند. مثلاً $_FILES[«uploaded»][«tmp_name»] نام موقت فایل بر روی سرور را برمیگرداند. این اطلاعات خیلی مفید هستند، به طور مثال شما می توانید سایز و پسوند فایل را چک کنید که اگر دلخواه شما نبود به کاربر اجازه آپلود فایل را ندهید. به مثال زیر توجه کنید :

<?php
if(($_FILES[«userfile»][«type»] == «image/jpeg») &&
($_FILES[«userfile»][«size»] < 50000))
echo «Successfuly uploaded.»;
else
echo «Invalid file size or file type.»;
?>

در این کد چک می کنیم که فایل ارسالی کاربر از نوع عکس jpeg و سایز آن کمتر از 5 کیلوبایت باشد. خب فکر میکنم این مطلب خیلی طولانی شد 🙂 ادامه این مطلب را در قسمت های بعدی بخوانید…!